Twitter en zo

Gisteren schreef ik naar aanleiding van een interview met een masterstudent over het schrijven van blogs. Maar hij vroeg door, dus kwamen we ook over andere sociale media te spreken.

Natuurlijk hebben we allemaal een profiel op Linkedin en houden we dat netjes bij. Natuurlijk leggen we direct een nieuwe link als we iemand ontmoet hebben. En vanzelfsprekend ben ik selectief wie mijn vriend wil zijn op Linkedin. Ik onderhoud zelf een paar groepen en neem deel aan een stel andere. Die discussiegroepen vallen me een beetje tegen. Er komt weinig discussie op gang. Het zijn meer monologen van mensen, die willen laten zien hoe goed ze zijn. Bovendien vind ik de reacties vaak veel te lang. Maar misschien neem ik deel aan de verkeerde groepen. Linkedin helpt ons wel heel goed om met nieuwe C3 collega 's in contact te komen.

Facebook en Hyves heb ik maar aan mij voorbij laten gaan. Ik heb er niet zo’n behoefte aan om heel mijn privé leven met anderen te delen. Dat deel ik liever met mijn vrouw, familie en echte vrienden. Maar dat is waarschijnlijk heel ouderwets. Linkedin is nuttig, omdat je snel en gemakkelijk contact met mensen kunt maken. Het is ook een prima manier om direct in contact te komen zonder de beschermingsmuren, die in een organisatie zijn opgetrokken. Wij hebben nog geen opdrachten via Linkedin verworven (wel via de blogs), maar wat niet is, kan komen.
Linkedin is ook een prima manier om snel iets over iemands cv te weten te komen.

Sinds ongeveer anderhalf jaar twitteren een aantal C3’ers ook (een beetje). Ik vind het lastig daar de goede vorm voor te vinden. In de eerste plaats is 140 tekens wel heel weinig om iets zinnigs te zeggen. In de tweede plaats kan ik veel niet vertellen omdat mijn werk vaak vertrouwelijk is en ik dus niet kan melden waar ik vandaag weer mee bezig was. En in de derde plaats heb ik ook hier geen zin in en vind ik het voor anderen nutteloos om te  horen wat ik privé doe, wat ik eet, dat ik in de file sta en meer van dat soort nutteloze informatie. Ook wil ik niet cynisch op allerlei nieuws reageren. Dan blijft er weinig te twitteren over. Ik doe mijn best, maar kan vaak niet bedenken dat iets voor een ander interessant is. Wel zet ik mijn blogs door naar Linkedin en Twitter. Maar dan zit de inhoud er achter en is het niet alleen maar een kreet.

Een paar maanden geleden zijn we bij C3 met Yammer begonnen. Dat vind ik wel heel nuttig. Daar kan ik snel informatie met collegae delen, die ik anders tot onze vrijdagbijeenkomst moet bewaren. Bovendien kan ik collegae wel zaken over mijn werk vertellen, die ik niet publiek kan maken. En er is geen beperking van 140 tekens.

Youtube gebruiken we nog te weinig. Ik heb één videoblog gemaakt. Ik heb wel ideeën voor andere vlogs, maar dat komt er maar niet van. Ik heb ook een beetje een hekel aan alleen maar ‘kletsende koppen’ (talking heads) op het scherm, dus dat moet ik zelf ook niet willen.

De student vroeg mij ook wat de sociale media ons opleveren. Dat is moeilijk te zeggen. We krijgen niet vaak rechtstreeks opdrachten via sociale media. Wel blijkt soms dat mensen ons via blogs of Linkedin gevonden hebben. In ieder geval is tijdens ieder acquisitiegesprek duidelijk dat de potentiële opdrachtgever het Linkedin profiel heeft bekeken en blogs heeft gelezen. Dat maakt de introductie toch soepeler dan wanneer je eerst je CV moet vertellen. Het wordt alleen lastig als de opdrachtgever het fundamenteel met je blog oneens is, maar dat heb ik nog maar één keer meegemaakt.

Al met al is het boeiend hoe zo’n Skype interview met een student je helpt om je eigen gebruik van sociale media eens tegen het licht te houden. Ik ben benieuwd hoe andere adviesbureaus dat doen en of we daar nog wat van kunnen leren.