Kunt u mij de weg in dit ziekenhuis wijzen, meneer…..
Datum: 09-12-2010
Kunt u mij de weg in dit ziekenhuis wijzen, meneer…..
Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer…? Dit liedje uit een populaire televisieserie uit de jaren ’70 neuriede ik, toen ik de weg in een recent opgeleverd ziekenhuis moest vinden. Een prachtig ziekenhuis met nieuwe snufjes. Als je binnenkomt, kun je je rijbewijs of identiteitsbewijs invoeren, net zoals in een betaalautomaat. Vervolgens komt er een soort kassabon uit het apparaat. De bon geeft aan hoe laat je waar verwacht wordt en welke route je moet volgen.
Ik was er voor ‘zaken’ en moest zelf uitvinden via welke route ik mijn gesprekspartners zou treffen. Een bord in de hal was behulpzaam. Zo’n bord dat je ook bij V&D vindt, waarop staat vermeld op welke etage je de kleding, de boeken, de huishoudelijke artikelen en sieraden kunt vinden. Blijkbaar heb ik niet goed op het bord gekeken, want ik kwam in de apotheek terecht, waar ik niet moest zijn. Meerdere mensen liepen wat verweesd rond: zoekend naar de lift, zich afvragend op welke etage ze waren en op welke route ze zaten. Gelukkig is het personeel herkenbaar door het ‘tenue-personeel’ en kan je vragen waar je bent en hoe het zit.
In een ziekenhuis ben ik altijd blij als ik bij binnenkomst in de hal een informatiebalie zie. Niet dat ik daar direct gebruik van wil maken maar het stelt me gerust. Het is spannender om eerst te kijken of je zelf de weg kunt vinden via de bewijzering. Bewijzering is er in soorten en maten. Afgelopen twee weken ben ik in 6 ziekenhuizen geweest. Ik merk dat ik zo mijn voorkeur heb voor borden met relatief grote cijfers en letters, zodat je vanuit de verte al kunt zien, waar je heen loopt. Ook het werken met kleurstellingen in de poliklinieken vind ik prettig. Cardiologie groen, reumatologie blauw, interne oranje. Je weet dat je dan van het ene specialisme in het andere terechtkomt.
Lage balies zijn aantrekkelijker dan hoge balies. Balies met glas ervoor zijn vreselijk. De dames achter de balie (nee, ik heb geen heren aangetroffen) zijn het eerste aanspreekpunt van de betreffende polikliniek. Ik ben altijd blij als ik een glimlach krijg in plaats van een afgemeten ‘gaat u maar zitten’.
Steeds meer ziekenhuizen werken met gastvrouwen en –heren die je de weg wijzen of begeleiden of een kop koffie of thee inschenken namens het ziekenhuis. Steeds meer ziekenhuizen hebben flatscreens in hun wachtkamers hangen met spelletjes en informatie. Ook informatie over het al dan niet uitlopen van de afspraken van de hulpverleners.
Ziekenhuizen hebben in de afgelopen jaren veel aan een gastvrijere en toegankelijkere uitstraling gedaan. Toch denk ik dat de nieuwe patiënten en bezoekers net als ik, zo hun voorkeuren hebben voor de bewijzering, de routes, de balies en de informatievoorziening. Eigenlijk zou ik iedere hulpverlener, ondersteuner, manager en bestuurder zo nu en dan een ‘Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer….’-gevoel gunnen.
Door het eigen ziekenhuis lopen en kijken met de ogen van een nieuwkomer. Dat is spannend en levert vast voldoende inspiratie op om het nog beter te willen doen.