Malus

Datum:11-01-2010

Malus

Bankiers zijn er nog steeds van overtuigd dat ze hun bedrijf alleen maar kunnen leiden als ze flinke bonussen verstrekken aan hun medewerkers en zichzelf. De maatschappelijke weerstanden tegen die bonussen zijn groot, zelfs in de USA. Ook managementgoeroe’s keren zich nu tegen de bonussen.  In een interview in het FD van 7 januari 2010 zegt Charles W. Handy op de vraag wat hij vindt van topsalarissen en bonussen:
‘Idioot. Een van de verklaringen is dat topmensen een organisatie verlaten als zij geen marktconform salaris of bonus zouden ontvangen. Ik denk dan: laten we het zonder die mensen proberen. Ik geloof niet dat een bedrijf dan omvalt. Er zijn geen mensen die miljoenen aan salaris of bonussen waard zijn. Geen enkele persoon creëert in zijn eentje zo veel waarde.’ (FD 7 januari 2010, interviewer Dominque Haijtema)

Ik ben het volledig met hem eens, maar er zijn meer overwegingen. Een daarvan is de balans tussen plus en min. Bij bonus hoort malus. Dat is al bij zoiets simpels als een autoverzekering. Als je schadevrij rijdt krijg je een bonus door korting op de premie. Maak je schade, dan treedt de malus regeling in werking en ga je meer premie betalen, met als ultieme sanctie dat je bij heel veel (door jou veroorzaakte) schade uit de verzekering wordt gegooid.
Over die malus kant hoor je de bankiers nooit. Maar die is er wel, met Leeson en Kerviel als extremen. Als je beloond moet worden als je de bank geld oplevert, dan is het omgekeerde ook waar. En moet je dus fors inleveren, dan wel bij betalen als de bank door jouw toedoen schade lijdt.  Bij Madoff is dat wel aan de orde, maar bij ‘nette’ zakenbankiers van Lehmann Brothers, Fortis of ABNAMRO (of bij Ahold, om eens een andere sector te benoemen) niet.

Het enthousiasme voor de bonusregeling zal bij bankiers en andere adepten fors afnemen als er een net zo’n exorbitante malus regeling tegenover staat.