Zelfbeschikkingsrecht, vind je het acceptabel dat dit gebeurt?
Datum: 31-05-2009
Zelfbeschikkingsrecht, vind je het acceptabel dat dit gebeurt?
Deze blog bevat een vraag voor bestuurders, directeuren en leidinggevenden. Aan de hand van een casus neem ik u mee en stel ik vervolgens de vraag. De vraag heeft betrekking op in hoeverre je je als leiding moet bemoeien met individuele casussen binnen je organisatie. Doe je dat wel of juist niet. Wat zijn de overwegingen, wat is de impact als je het niet of juist wel doet, wat zegt het over de stijl van leidinggeven en welke invloed heeft het op het imago van de instelling.
Het is al weer wat weken geleden dat ik in een verzorgingstehuis in de hal zat te wachten op mijn afspraak. In de hal zat ook een patiënt in een rolstoel. We raakten aan de praat. Hij sprak moeilijk, duidelijk was dat hij een CVA had doorgemaakt. Hij vertelde zijn levensverhaal over hoe hij als bakkersleerling zich had weten op te werken tot een zelfstandig ondernemer met een eigen bakkersbedrijf. Je merkte hoe trots hij daarop was en tegelijk was duidelijk dat hij het nog heel moeilijk had dat hij nu totaal afhankelijk was van de zorg die hij kreeg en in het tehuis moest verblijven. Hij was zijn zelfstandigheid kwijt! Het liefst, vertelde hij, ging hij weer naar huis waar hij op zichzelf kon zijn. Maar hij snapte terdege dat dat er niet meer in zou zitten. Ik vroeg hem hoe lang hij hier al verbleef, dat was al meer dan zes maanden. Wat mij daarin opviel was dat hij in een zeer oude rolstoel zat die hij niet zelf in beweging kon zetten, hij was daarvoor afhankelijk van de verzorgenden. Gelet op hoe hij er fysiek bij zat had ik verwacht dat hij in een elektrische rolstoel zou zitten en zichzelf daarmee enige vrijheid kon verschaffen. Ik informeerde ernaar, hij werd even stil en zei dat hij dat aan zichzelf te danken had. Hij vertelde dat hij vlak nadat hij zijn CVA had doorgemaakt, twee keer met zijn rolstoel aan de rand van een vijver had gestaan, hij wilde er een eind aan maken. Het leven had voor hem geen zin meer, hij kon niet overweg met het verlies aan zelfstandigheid. Nu heeft hij spijt van wat hij destijds probeerde, maar niemand wil daarnaar luisteren. Zijn aanvragen voor een elektrische rolstoel worden afgewezen, door een of ander jong zustertje vertelde hij. Eenmaal suïcidaal altijd suïcidaal moet men denken. Dientengevolge zit hij nu ook op PG (psychogeriatrische) afdeling. Hoe kan het je vergaan na het doormaken van een CVA.
Stel dat u als bestuurder/ manager kennis neemt van dit verhaal. U zit toevallig ook in de hal maakt een praatje met een van de patiënten, u hoort dit verhaal. Wat zou u dan doen?