Zo maar een ziekenhuis: observaties van een consultant als patiënt (2)
Datum:13-10-2009
Zo maar een ziekenhuis: observaties van een consultant als patiënt (2)
De ziekenhuisbedden in dit ziekenhuis zijn nog deels mechanisch. De verpleging moet het bed dus met de voet omhoog en omlaag brengen. Dat is vanuit Arbo oogpunt belastend. De bedden hebben ook geen elektromotor om ze voort te bewegen. Daarom moeten ze door twee personen gereden worden. Een elektrisch verstelbaar bed, met elektrische aandrijving betekent dat het bed door één in plaats van twee personen naar de OK kan worden gebracht. (Als het bed ook een navigatiesysteem krijgt kan de patiënt zonder begeleiding naar de OK gereden worden, maar dat lijkt me nog een stap te ver.) Waarom kiezen we daar niet voor?
Ik weet dat elektrische bedden heel duur zijn. En dat de inzet van personeel en de beslissing over investeringen vanouds gescheiden stromen zijn in ziekenhuizen. Maar met de angst voor personeelstekort in de zorg voor de komende jaren en de gewijzigde financiering zouden dit soort afwegingen een ander karakter moeten krijgen.
De papierwinkel op zo’n verpleegafdeling is immens. Bij de opname worden allerlei gegevens van de patiënt, die Allang zijn geregisterd opnieuw in viervoud op allerlei formulieren gezet. Bij de controle aan je bed worden bloeddruk en temperatuur digitaal gemeten, maar worden de gegevens vervolgens weer op allerlei formulieren gezet in plaats van direct digitaal opgeslagen. Welke medicijnen de patiënt krijgt, wordt op lijsten aangetekend. Dat kan met de huidige ICT techniek anders. In de mindere horeca noteert de bediening alle bestellingen digitaal en rolt de rekening er na afloop zo uit. Waarom heeft de verpleging geen smartphone, die verbonden is met het centrale systeem en waarin alle gegevens van de patiënt worden genoteerd? Of waarom hangt er geen PDA aan het bed van de patiënt, waaraan de bloeddrukmeter gekoppeld is en/of waarlangs uitgedeelde medicijnen gescand kunnen worden? Ik had wel een zeer modern radio/tv systeem naast mijn bed, waarmee de verpleging mij ’s nachts kon vragen of ik wakker was. Dat moet uitbreidbaar zijn.
Met de huidige techniek, waar ik op (bijna) iedere plek op de wereld mijn e-mail kan lezen en mijn agenda kan synchroniseren, moeten dit soort digitale verbeteringen redelijk snel en tegen redelijke kosten ook in een ziekenhuis toegepast kunnen worden. Dat scheelt veel tijd en vermindert de kans op fouten.
Natuurlijk weet ik dat hier dezelfde investeringsoverwegingen gelden als bij elektrische bedden. En dat daarnaast de weerstanden om de bestaande routine te veranderen hoog zijn. Maar ook hier geldt dat we hoogopgeleid personeel beter kunnen inzetten dan voor bedden duwen of formulieren invullen. Bovendien is er bij de beroepsvereniging een toenemende zorg dat jonge mensen op school zo weinig rekenvaardigheid krijgen, dat ze niet meer kunnen uitrekenen of de goede dosis medicijnen wordt toegekend. Dat kun je oplossen door een rekentoets, maar je kunt het ook door apparaten laten doen, mits de verpleging de juiste protocollen voor check en dubbelcheck uitvoert.
Wordt vervolgd