Krassen, butsen en littekens
Datum:31-01-2009
Krassen, butsen en littekens
Tijdens ons wekelijkse overleg bij C3 kwam het gesprek op vertrekkende bestuurders in de zorg. Aanleiding was een ziekenhuisdirecteur die na zeven jaar plotseling vertrekt. Ik vind dat niet zo gek. Als je als bestuurder je werk goed doet, moet je af en toe ook impopulaire besluiten nemen. Dat wordt je niet in dank afgenomen. Je loopt daardoor butsen en krassen op, waarvan sommige na een tijdje wegtrekken en andere een blijvend litteken veroorzaken. Dat litteken kan op je eigen ziel zitten, omdat je er moeite mee hebt dat je dit moest besluiten of lijdt onder de verhoudingen die daardoor veranderen. Maar het litteken heeft meer effect als anderen je kwalijk nemen dat je ‘toen’ iets hebt gedaan. (Mensen in) organisaties hebben een geheugen als een olifant, zeker voor slechte dingen. Dus wordt beter onthouden wat je ‘slecht’ hebt gedaan in die zeven jaar dan wat er goed was. Het lijkt erop dat dit effect bij medische staven van ziekenhuizen nog sterker aanwezig is.
Je loopt dus steeds meer zichtbare butsen, schrammen en littekens op tijdens je bestuursperiode in een organisatie. Dat stapelt zich op. Soms letterlijk doordat bij een nieuwe kras een oud litteken wordt opengereten. Als je weggaat neem je die littekens niet mee, tenzij ze publiekelijk zichtbaar zijn zoals bij een organisatie in moeilijkheden. Maak je die keuze niet tijdig zelf, dan komen er steeds nieuwe littekens en wonden bij, totdat er een je fataal wordt. Dan is het ineens genoeg, dient de medische staf of de ondernemingsraad een motie van wantrouwen in en laat de raad van toezicht je vallen. En sta je plotseling op straat wegens ‘verschil van inzicht over het te voeren beleid’ of ‘omdat je toe bent aan een nieuwe uitdaging in je carriere’ (die je echter pas na je ontslag en het treffen van de regeling gaat zoeken).
Een goede raad aan bestuurders: wees de fatale wond/de genadeslag voor. Kijk regelmatig in de spiegel en onderzoek je butsen, schrammen, krassen en littekens. En vraag je af hoeveel wonden jij en de organisatie er nog bij kunnen hebben voordat een ogenschijnlijk kleine volgende kras dodelijk is. Verlaat ruim voor die tijd de organisatie en begin ongeschonden en herboren ergens anders aan een nieuwe job (waar je nieuwe littekens op zult lopen). Dan is zeven jaar wel ongeveer het maximum. Daarna neemt de kans op een fatale wond snel toe.