Timmeren bij de tandarts
Datum: 23-02-2008
Timmeren bij de tandarts
Afgelopen week had ik een afspraak bij de tandarts voor het plaatsen van implantaten. Mijn tandarts is een elegante rustige man, met de handen van een pianist. Hij werkt rustig en zorgvuldig. Dat geeft vertrouwen. Hij zou de implantaten samen met iemand anders plaatsen.
Toen ik op de stoel ging zitten deelde de assistente mij mee dat de tandarts ziek was en dat de implantoloog het alleen zou doen. Komt er even later een gedrongen man binnen met een sikkie en rommelig grijs haar, stevige armen en grote handen. ‘Dag, ik heet Peter en ga de implantaten bij u plaatsen. Maak je geen zorgen, want ik doe dit al sinds 1984. Ik ga in je kaak boren en dan met hamer en drevel aan de slag. Dat doen die moderne jongens in de Randstad niet meer; die snijden je eerst helemaal open. Wat ik doe is veel sneller en werkt beter, maar het ziet er wel eng uit. Je kunt nu nog van de stoel af, of gaan we toch verder’.
Ondanks deze ruwe uitleg klonk het vertrouwenwekkend. Op de hamer na, had mijn tandarts het verhaal al verteld. Dus ik ben blijven liggen en daar heb ik geen spijt van. De behandeling liep (onder verdoving) snel en goed. Al is het wel raar om hamer en drevel op je af te zien komen en in je mond te zien hameren. ‘Peter’ legde alles goed uit en liet ook zien wat hij deed. Na de behandeling liet hij me ook het gereedschap zien (ooit opgeleid als ingenieur blijf ik geïnteresseerd in techniek. Vooral de boor, die het bot opvangt, waarna het hergebruikt kan worden rond het implantaat, is een wondertje der techniek).
Ik was dus heel tevreden over de behandeling en het resultaat (al kwam dat pas een dag later toen de hoofdpijn van het timmeren weg was). Een ding vond ik wel bezwaarlijk. Peter heeft een geweldig gevoel voor humor en maakt dus grapjes met patiënt en assistente. En het is verdomd lastig lachen met een drevel en een beitel in je mond.
Gelukkig kwamen de beelden van de film ‘Marathon man’ waar een Duitse tandarts met onverdoofde ongebruikelijke ingrepen in de mond van Dustin Hoffman probeert deze tot een bekentenis te dwingen, pas veel later bij me op. Ik heb me niet zo gevoeld, ondanks de hamer.
Wanneer we in de zorg praten over patiëntgerichtheid en goede uitleg van de dokter aan de patiënt, dan denken we meestal aan een softere manier van doen. Het kan dus ook op de onconventionele manier van deze Peter en dat werkt (in ieder geval bij mij) ook meer dan uitstekend. Het bewijst wel dat je als zorgverlener jezelf moet blijven en een manier van omgaan met je patiënt moet vinden, die bij je past. Peter is daarin geslaagd.