De kunst van het loslaten

Datum: 02-05-2015

De kunst van het loslaten

Mijn man en ik hebben samen drie kinderen. Ik heb mezelf lange tijd gezien als een moeder, die haar kinderen veel ruimte geeft en die hen stimuleert om zo zelfstandig mogelijk te zijn. Totdat ik een paar weken naar het buitenland moest. De kinderen waren 3, 5 en 7 jaar en mijn man zorgde in die weken alleen voor hen. Toen ik terug kwam hadden alledrie de kinderen een sprong gemaakt in hun zelfstandigheid. De oudste ging alleen naar school, de middelste belde zelf vriendjes om iets af te spreken en de jongste kon zich ineens alleen aankleden. Blijkbaar konden de kinderen toch meer dan ik dacht en had ik ze kleiner gehouden dan nodig was.

De laatste paar jaar heb ik veel opdrachten gedaan bij zorginstellingen, die met zelfsturende teams gingen werken. Ik heb zelfsturende teams ingevoerd en bestuurders daarover geadviseerd. Ik hoor en zie daarbij steeds hetzelfde. Ik hoor dat bestuurders zich afvragen of hun medewerkers het wel aan kunnen om zelfstandiger te werken. En ik zie dat medewerkers daar over het algemeen heel goed toe in staat zijn. Ik zie dat het ze, weliswaar met vallen en opstaan, lukt om met elkaar de taken te verdelen en problemen op te lossen. Ik zie ook dat leidinggevenden moeite hebben om hun medewerkers los te laten en hen vertrouwen te geven. Leidinggevenden hebben de neiging om in te grijpen als het maar even mis dreigt te gaan, waardoor medewerkers niet leren hoe ze zelf dingen kunnen oplossen.

Ik moet dan altijd denken aan de sprong, die mijn kinderen maakten in hun ontwikkeling, toen ze meer ruimte kregen van hun vader. Zelfsturing vraagt dus niet alleen een andere werkwijze van de medewerkers, het vraagt vooral om een andere stijl van leidinggeven.