De politie CAO: van gewaardeerde professionals naar frontsoldaten
Datum: 16-03-2008
De politie CAO: van gewaardeerde professionals naar frontsoldaten
De laatste weken wordt het mode om over politieagenten, onderwijzers en verpleegkundigen te spreken als de ‘frontsoldaten’ van de verzorgingsstaat. Daar spreekt niet echt waardering voor deze professionals uit.
Het zal je maar gebeuren. Je hebt 15 jaar patiënten verpleegd, kinderen rekenen en schrijven geleerd of de openbare orde bewaakt. Je doet dat uit liefde voor je vak, omdat je mensen wilt helpen of omdat je een bijdrage wilt leveren aan de maatschappij. Je werk is in die 15 jaar zwaarder geworden, er is nooit genoeg geld, de overheid verandert voortdurend de spelregels en er worden steeds meer ‘publieke’ taken op je bordje gelegd. De risico’s dat je in je vak fysieke schade oploopt (schietpartij, agressieve scholieren of patiënten) wordt groter. Je klant wordt mondiger en de kans dat je voor de rechter gesleept wordt omdat je iets fout gedaan hebt, neemt toe.
Dan komt er een mooie tijd. Ineens vindt iedereen dat je een professional bent, die gewaardeerd en gerespecteerd moet worden. Die je moet ontlasten van managers en bureaucratie. Die zelf wel weet wat goed is in zijn vak en voor de burger, de leerling of de patiënt. Pim Fortuyn roept het, Jan Marijnissen neemt het over. En de eerste drie kabinetten Balkenende belijden met de mond hoe belangrijk je bent. In de praktijk verandert en nog niet veel. Wel is het enorme belang van jou als professional een belangrijk argument om je te vragen meer bij te dragen aan de oplossing van allerlei problemen en vooral; daarvoor formulieren in te vullen. De toekomst ziet er zonnig uit. De economie trekt aan en er komen te weinig mensen van jouw soort op de arbeidsmarkt. Dat gaat vast betekenen dat er bij de volgende CAO-ronde mooie verbeteringen in de arbeidsvoorwaarden komen.
En dan ineens is het over. Er ontstaat een gevecht over de Politie CAO. De baas van alle verwende stervoetballers zegt dat politieagenten verwende rotjongens zijn, die niet zo moeten zeuren. Niemand spreekt hem echt tegen en roept dat politieagenten zulke geweldige professionals zijn. De minister is niet gevoelig voor de gevoelens van onlust en onrust, die bij de politie onder de salariseisen liggen. Ze heeft het op geen enkele manier meer over het mooie professionele perspectief en het enorme belang dat de politie voor de samenleving heeft.
Het rapport Dijsselbloem verdwijnt al na twee dagen in de la, omdat de schoolboeken gratis moeten zijn en omdat het onderwijs er weer een maatschappelijke taak bij krijgt. Nog voor de CAO-onderhandelingen in de zorg en het onderwijs begonnen zijn waarschuwt minster Bos dat de economie aan het afvlakken is en dat hij dus terughoudendheid in looneisen van medewerkers in de publieke sector verwacht.
Politieagenten, verpleegkundigen en leraren heten plotseling de frontsoldaten van de samenleving. In veel publicaties wordt die term binnen een week overgenomen. Dat betekent dat het feest van de gewaardeerde professional definitief voorbij is. Een frontsoldaat is immers het laagste van het laagste in het leger. Hij wordt gezien als nummer en niet als mens. Hij is kanonnenvoer en wordt in grote getallen opgeofferd voor het hoger doel. Hij moet zijn mond houden en bevelen opvolgen. Hij (en zijn weduwe) wordt slecht betaald. Als hij in opstand komt, wordt hij door zijn eigen chefs geëxecuteerd. De frontsoldaat is niet meer dan een onbetekenend radertje in de machine die de hogere doelen van keizer JPB IV moet dienen.
Laten we hopen dat dit een tijdelijke inzinking is en dat we doorgaan met het versterken van de positie van de klant en de professional en de match tussen beiden. In plaats van professionals alleen maar te zien als pionnen van de overheid, die de shit in de maatschappij moeten oplossen. Maar ik ben er niet gerust op.