Groentje

Datum:07-07-2010

Groentje

Vorige week kocht ik bij een van mijn favoriete wijnhandelaren een fles van wat wij thuis ‘een groentje’ noemen, een groene kruidenlikeur die –mits met mate genuttigd- het perfecte digestief is als je zwaar getafeld hebt. Het ‘groentje’ heet officieel ‘Liqueur de Plantes’ van distilleerderij Eyguebelle uit Vallaurie in Frankrijk.
Het kopen van deze fles was prozaïsch; hij kwam gewoon uit het rek. Dat was de eerste keer dat we met deze likeur kennismaakten heel anders. Daar moest ik vorige week weer aan terugdenken.

Het is meer dan twintig jaar geleden dat Patricia Wells een boek schreef met allerlei culinaire adressen in heel Frankrijk. Als Food Lovers (of beter gezegd ‘amateurs de goûts’) gingen mijn vrouw en ik die adresjes af in de streek waar we op vakantie waren, in dit geval de Drôme. Volgens Patricia was het de moeite waard om de abdij van Eyguebelle te bezoeken vanwege hun voortreffelijke perenlikeur. Dat gingen wij dus doen.

De abdij ligt op een heuvel tussen fruitboomgaarden, waar we monniken het fruit zagen plukken. De verkoop was in een houten winkel buiten het klooster, zo’n winkel waar ze kaarsen, kaas, likeur maar ook liturgische spullen, heiligenbeelden en bidprentjes verkopen. Een oudere monnik bediende in de winkel. We moesten lang wachten, want net voor ons was een busje met Belgische nonnen gearriveerd en de monnik flirtte ongegeneerd met de dames, die gemiddeld 25 jaar jonger waren dan hij.

Toen de nonnen giechelend en met rode konen (en één kaars) weer terug waren in de bus, waren wij aan de beurt. Ik wilde bestellen, maar dat kon zomaar niet, want de eerwaarde wilde eerst weten waar we vandaan kwamen, wat ik voor werk deed, waar onze kinderen waren (die hebben we niet), hoe het in Holland was en zo meer. Aangezien hij een stuk beter Frans sprak dan wij, was dat een welwillende maar stroperige conversatie. Maar toen was het zo ver: “Quesque vous voulez?’. We wilden de perenlikeur. De eerwaarde werd een beetje boos, waarom weer die verrekte perenlikeur. Die was helemaal niet zo goed en toch wilde iedereen hem hebben. Hij begreep daar niet van. En bovendien kon het niet want de perenlikeur was uitverkocht. Voor dat wij konden uitleggen over een boek van een Amerikaanse schrijfster, pakte hij een fles met groen vocht met een rijk gedecoreerd etiket. Dié moesten we hebben, die was veel beter. Dat was hun specialiteit. En het was bovendien uitstekend ‘âpres le diner, pour le digestif’ waarbij de eerwaarde over zijn indrukwekkende buik wreef. We lieten ons overtuigen en kochten een fles ‘Liqueur de Plantes’.

De eerwaarde had gelijk. Het groentje is een geweldig digestief. We hebben later nog vaker een fles gehaald, maar toen was de eerwaarde waarschijnlijk al in de hemel, want er stonden andere mensen in de winkel. Na jaren zonder ‘groentje’ omdat we Frankrijk voor Italië hadden ingeruild (grappa is trouwens ook een prima digestief) is de likeur nu al een aantal jaren in Nederland te koop. Maar –om met Ben Kramer te spreken- ‘de herinnering blijft’ aan die flirtende monnik, die duidelijk genoot van het werk dat hij deed. A votre santé.