Nuchtere passie
Datum:30-08-2009
Nuchtere passie
We waren voor een midweek in Oost Twente op vakantie. Het hotel, waar we verbleven, had een arrangement ‘Ken uw Noabuur’, waarbij we langs allerlei lokale producenten reden, die voedsel aan het hotel leveren. Die tocht was een waar genoegen. We troffen op verschillende boerenerven zonder opsmuk nuchtere Twentenaren, die met grote passie streekproducten maken. We troffen Paula, die zelf ambachtelijke jams en chutneys maakt van fruit en groenten van haar eigen boerderij. We spraken lang met Paulien, een boerin van in de zestig, die sinds een jaar of acht zelf kaas maakt van de melk (van hun 10 koeien), die ze boven hun quotum produceren: ‘Dan kan ik er beter kaas van maken, dan dat ik moet betalen om de melk op te laten halen’. Dus was Paulien zelf naar de Boerenleenbank gestapt voor een investering in een kaasmakerij. ‘De boer vond het eerst niks, maar nu vindt hij het wel leuk’. Enthousiaste verhalen over de producten worden afgewisseld met zakelijke verhalen hoe ze met tweedehands spullen hun productieruimte hebben ingericht en hoe ze hun waren aan de man brengen. Maar vooral spreken deze mensen met grote passie over hun waren en over hun visie op wat goed voedsel is. Zonder enige zweverigheid weten ze precies wat er mis is met de voedingsindustrie en hoe ze zelf die fouten vermijden. Zo’n rondrit is een dag genieten van mensen met passie en visie, van mooie verhalen en goede gesprekken.
Harry en Suze spanden daarbij de kroon. Ze bewonen een historische boerderij nabij Denekamp,waar ze Limousin koeien houden. Ze hebben een eigen slagerij aan huis. Harry kookt ook en geeft proeverijen en lessen in het gebruik van streekproducten. Hij heeft hier 20 jaar geleden voor gekozen nadat hij zijn logistieke bedrijf had verkocht. Hun bedrijf Erven Elferman is lid van de Slow Food beweging. Dus zit je in Twente ineens over Bra in Piedmonte te praten, waar wij van de zomer waren en waar Harry geweest is omdat hij meebetaalt aan de opleiding van een jonge vrouw aan de Slow Food University in Bra. We zaten twee en een half uur aan de keukentafel te praten over eten, over kwaliteit van voedsel, over verbinding met de bodem en het gebruik van locale producten. Maar ook over het tempo van het leven, over genieten van de goede dingen des levens en over hun levensfilosofie. Harry en Suze hebben het hartstikke druk, maar ze nemen overal de tijd voor. Het spreekt vanzelf dat we mooi vlees van hun Limousin rund hebben meegenomen. Toen we dat op de dag van onze terugreis opkwamen halen, hadden we weer een gepassioneerd gesprek, deels op het erf deels in de slagerij.
Wat is het toch heerlijk om met mensen te praten, die geloven in wat ze doen en met passie hun werk doen en daarover vertellen. Vooral als ze dat met nuchtere zakelijkheid kunnen combineren.
Hadden we maar meer van die nuchtere passie in de gezondheidszorg. Dat zou voor de zorgverleners en voor hun cliënten een zegen zijn. Maar hoe houd je je passie vast en hoe deel je die met je collega’s? En lukt dat in een grote organisatie. Nu lijkt het er af en toe op dat alleen echte zelfstandige zorgverleners de passie in hun werk (terug) kunnen vinden. Dat is toch reuze jammer.