Pillen

Datum:13-05-2010

Pillen

Ik verkeer in goede gezondheid, maar daar moet ik wel de nodige pillen voor slikken. Daardoor ben ik min of meer ervaringsdeskundige in de consumentenkant van medicijndistributie in Nederland.
De eerste stappen in het proces gaan goed en volgens de state of the art. Ik kan via inloggen op de website van mijn huisarts medicijnen bestellen, die da drie dagen later door de apotheek worden afgeleverd. Jammer dat niet –zoals bij andere vormen van online shopping- de medicijnen thuis worden afgeleverd, maar dat je ze bij de apotheek moet ophalen. Maar oké een fietstochtje naar het dorp is goed voor de gezondheid.

Als je de medicijnen eenmaal hebt, wordt het minder vriendelijk voor de consument. In de voortdurende strijd om de goedkoopste generieke medicijnen telt de consument niet mee. Iedere keer heb ik andere pillen met hetzelfde doel. Waren ze de eervorige keer Frans, de vorige keer groot en wit, nu zijn ze peachkleurig en heel klein. Dat is verwarrend. Ik denk dat ik het nog redelijk kan overzien, maar als je ouder wordt en het overzicht kwijt raakt is het heel lastig om te weten welke pil voor wat. Oudere mensen die in het ziekenhuis moeten opgeven welke medicijnen ze gebruiken, hebben het vaak over een rood pilletje voor dit, een blauw pilletje voor dat, een gele capsule voor zus een wit pilletje voor zo. Dan is het heel onhandig al die witte pil volgende keer een andere kleur en vorm heeft. Waarom houden apothekers daar geen rekening mee. Nog los van het vertrouwen dat ik moet hebben dat het peach pilletje van nu echt hetzelfde doet als de witte pil van vorige keer.

Veel ergerlijker vind ik de manier, waarop medicijnen verpakt zijn. Ze zitten bijna allemaal in doordruk strips. Sommige daarvan zijn zo stug, dat je pijn in je duim hebt, voordat je pil eruit is en je deze op de badkamervloer kunt zoeken, omdat hij alle kanten op springt. Dat kun je mensen met reuma of artrose toch niet aandoen, zeker als ze ook slecht kunnen zien. En veel medicijngebruikers hebben helaas een combinatie van deze beperkingen. Daar slikken ze nu juist medicijnen uit die onhanteerbare doordrukstrips voor.
Ik heb ook een capsule die niet in een doordrukstrip geleverd wordt, maar in een grote plastic pot met een deksel. Dat is makkelijker. Correct, dat was makkelijker. Want nu heeft die fabrikant bedacht dat er een kindveilige dop op die pot moet. U weet wel zo’n rare sluiting die ook op de fles met bleekmiddel en met terpentine zit, waar je moet drukken, draaien en trekken tegelijkertijd. Zo’n sluiting die voor een volwassene onbegrijpelijk is en waar je je neefje van vijf bij moet halen om hem open te maken. Op zo’n dop staat dan in de kleur van de dop een onbegrijpelijk plaatje, dat je met je leesbril op moet lezen, terwijl je tegelijk moet drukken, trekken en draaien. Welnu zo’n dop zit nu op de pot met mijn capsules. Weer een onhanteerbaar obstakel voor de medicijnenconsument.

Waarom krijg je als consument je medicijnen niet gewoon los uitgeteld in zo’n bruine apothekerspot met een wit deksel en een duidelijk etiket. Of nog beter in een gemakkelijk te bedienen dispenser. Als je een zoetje in je thee wilt (bah!) dan heb je zo’n handige dispenser, die iedereen kan bedienen. Als Canderel dat kan, moet een medicijnenproducent dat ook kunnen.
En dan zou het heel mooi zijn als ze allemaal dezelfde standaard dispenser zouden maken, die je gewoon op een rijtje in de badkamer kunt zetten. Met een druk op de knop heb je dan je medicijn zonder al het geklungel, wat ik hierboven beschreef.

Vroeger had de conducteur op de Rotterdamse tram zo’n prachtige geldwisselaar op zijn buik. Dat was een metalen apparaat aan een brede leren band, gebogen in de vorm van de buik van de gemiddelde conducteur. Daar zaten kolommen in voor centen, stuiver, dubbeltjes en kwartjes. Als de conducteur je wisselgeld teruggaf, haalde hij een handeltje naar beneden en rolde de betreffende muntjes in een metalen bakje onder het apparaat. Alleen al vanwege die handelingen van de conducteur wilde ik als kind nooit met gepast geld betalen, ook al stond er een streng bordje in de tram dat dat moest.
Zo’n fraai apparaat, maar dan in moderne vorm moet toch ook voor medicijnen te ontwikkelen zijn? Dat zou alle medicijnenslikkers een hoop gedoe besparen. Als we designers erop los laten, kan het ding er en mooi uitzien en functioneel zijn. Je kunt het zelf digitaliseren met een programma, dat automatisch de juiste medicijnen in het bakje dropt en een signaal geeft, dat je pillen moet nemen.

Of dit de oplossing is, weet ik niet, maar het wordt hoog tijd dat fabrikanten van medicijnen en apothekers zich eens verdiepen in het gemak van de consument die al die moeite moet doen om zijn pillen te kunnen slikken. Als de sophisticated oplossing van de dispenser niet kan, ben ik met het bruine apothekerspotje met witte schroefdeksel voorlopig al tevreden. Ook goed voor het milieu, want al die doordrukstrips zorgen voor veel composietafval.

Pillenconsumenten verenigt u en berust niet langer in dit ongemak!