Risico's en de ondergang van Barings

Datum: 24-12-2007

Risico's en de ondergang van Barings

Hoe voorkom je grote problemen in je organisatie. Zijn risico’s adequaat te managen?

De Baringscase laat zien dat een wijziging van strategie vraagt om een andere wijze van control.

In 1995 kwam het bericht naar buiten dat de beurshandelaar Nick Leeson zijn werkgever voor enkele miljarden in de afgrond had gestort. Enige tijd later ging de aristocratische bank, bij wie ook het Engelse koningshuis bankiert failliet en werd overgenomen door ING.

Nick Leeson werkte nog slechts kort bij de bank. Enige tijd eerder was hij te licht bevonden voor een functie bij dezelfde werkgever. Nick heeft een tijd lang grote winsten geboekt aan de opkomende beurs in Singapore (IMEX). Hij handelde daar in opties, een riskante manier van beleggen. Winst was belangrijk, dus werd hij geadoreerd. Barings is van huis uit bankier en geen belegger. Dit onderdeel van de organisatie was nog vrij nieuw en maakte deel uit van de nieuwe strategie van Barings.

Dagelijks was er contact met het hoofdkantoor in Londen over de transacties in Azië. Een afdeling risico analyse keek mee. Opeens keerde het tij aan de beurs. Hoewel voor iedereen duidelijk was dat er grote verliezen zouden optreden hield Leeson carte blanche. In het laatste stadium werd er vanuit Londen zelfs nog 600miljoen pond overgemaakt naar de beurs. Dit luidde het einde van Barings in.

De belangrijkste vraag was natuurlijk hoe dit had kunnen gebeuren. Zoals bij elke ramp is er sprake van een set samenhangende factoren. Ik noem er enkele.

Winst was de belangrijkste parameter die ten grondslag lag aan de toetsing van de beslissingen. Winst is voor een bank misschien wel een belangrijke parameter, maar voor een beleggingsinstelling niet.

Er was voor de bank sprake van gebeurtenissen die zich nog niet eerder voorgedaan hadden.

De superieuren van Leeson waren niet goed in staat de situatie te beoordelen en dus keken ze alleen naar output.

Binnen de bank heerste een gesloten cultuur waarin fouten onder het tapijt werden geveegd. Dit was een van de verklaringen waarom er tot het laatste toe geld werd gestort.

De belangrijkste les uit deze case is voor mij dat je bij een wijzigende strategie ook je control parameters moet aanpassen.