Schrikken van eigen beleid 2: Borderline?

Datum: 04-05-2008

Schrikken van eigen beleid 2: Borderline?

Op Koninginnedag publiceerde ik een weblog over het zwalkende beleid van het kabinet Balkenende IV (Zwalkenende IV?), die ik de dag ervoor geschreven had. Grappig is dat Evelien Tonkens in haar column in de Volkskrant op 30 april over hetzelfde onderwerp schreef en tot vergelijkbare conclusie komt.
Tonkens is harder in haar oordeel dan ik. Zij vergelijkt de grilligheid van de politiek en in het bijzonder van de PvdA met het borderline syndroom. Dat is een psychiatrische aandoening, die niet te genezen is. Een van de symptomen daarvan is grote grilligheid in het maken van keuzen. Wat de ene dag omarmd wordt, wordt de volgende dag heftig afgewezen. Dat doet de PvdA volgens Tonkens met de kinderopvang. Zij diagnosticeert dat de PvdA en vooral Wouter Bos lijden aan het borderline syndroom en zij vraagt zich af of het wel verantwoord is dat Nederland geleid wordt door personen met een psychiatrische stoornis. Interessante invalshoek.

Of het zo erg is weet ik niet. Maar het is duidelijk dat politici die een zwalkend beleid voeren niet hoeven te rekenen op steun van de bevolking. We willen dat de landsbestuurders problemen voor ons oplossen. Niet dat ze steeds nieuwe problemen veroorzaken. En zeker niet dat ze daar de burger de schuld van geven. Maar ja, een ander de schuld geven van je falen is ook een van de symptomen van borderline. Heeft Evelien Tonkens dan toch gelijk?