St Charles Medical Center: ervaringen van een vakantieganger

Datum: 06-12-2007

St Charles Medical Center: ervaringen van een vakantieganger

Gistermiddag had ik het met een aantal mensen over nieuwe zorgconcepten. Op dit moment wordt inspiratie in de VS opgedaan om cliëntgerichtheid in de Nederlandse zorgorganisaties (terug) te krijgen. Menig bestuurder, manager en soms ook een zorgprofessional stapt in het vliegtuig om te zien en ervaren hoe het daar is; ik incluis.Het valt me op dat de terugkoppeling van ervaringen vaak in termen van ‘hoe het eruit ziet’ is: het architectonische hoogstandje, de prachtige tuinen, de waterpartijen, het dak dat open kan, de apparaten in het centrum van de IC, de buitenring voor de familie etc.. Concepten zoals Planetree en Eden Alternative zijn echter integrale concepten. De proof of the pudding zit voor mij in het gedrag. En dan in het gedrag van ieder die je in de organisatie ontmoet. Hoe zie of ervaar ik de liefdevolle bejegening (Planetree)? Als betekenis het brood en water voor de menselijke geest is (Eden Alternative), hoe hoor ik die betekenisverlening dan terug? Wat doen en ervaren de mensen; hoe spreken zij erover?

Vorig jaar las ik een artikel over een ziekenhuis(keten) in de staat Oregon in de VS. Twee Nederlandse adviseurs zijn op bezoek gegaan in het St Charles Medical Center, o.a. in de ‘vestiging’ Redmond. Nu was ik op vakantie in de staat Oregon. Wat doe je dan als adviseur die het vak niet zo makkelijk los laat…? Toch maar eventjes kijken hoe dat eruit ziet.

We kwamen aan het einde van de middag in Redmond aan. Het was warm, zonnig en druk in de stad. Ik zat me voor te bereiden op een balie met een meneer of mevrouw erachter, met flink wat rinkelende telefoons, die mij uiteindelijk zou vragen wat ik kwam doen.

Het liep anders. Bij binnenkomst zag ik de open haard en de piano die in het artikel waren beschreven. Op de piano stond een bordje met de tekst, dat even contact opgenomen moest worden met Any, als we piano wilden spelen. Blijkbaar is het niet de bedoeling dat iedereen gaat zitten tingelen. Even na de ingang zat een mevrouw op een soort hoge kruk achter een lessenaar (gelijke ooghoogte). Ze heette ons welkom en vroeg wat ze voor ons kon doen. Nee….geen enkel probleem als we rond wilden kijken.

Het was rustig in het ziekenhuis. Beneden was een inloopcursus voor verpleegkundigen om in 15 minuten een insulinepen te leren hanteren (met als lokkertje: ‘refreshments will be provided’). Behulpzame dames in het winkeltje met snuisterijen, dat wat weg had van de winkeltjes die we in Natuurparken tegen kwamen. Een aantal dokters en verpleegkundigen op de gang die op deuren klopten en naar binnen gingen om patiënten te bezoeken.

Folders over ‘health coach services’, waarbij je op holistische wijze (mind, body, spirit) wordt benaderd als je over je klachten wilt spreken. Het adagium is: kijk verder dan je beperkingen, kijk wat je wel kunt. Een groot plakkaat in een gang met heel veel handafdrukken en our mission: ‘to improve the health of these we serve in a spirit of love and compassion’. Amerikanen kunnen het zo prachtig zeggen! Ik kreeg bijna zin om een wat langere tijd in dit ziekenhuis te vertoeven.

Ik heb in de korte tijd dat ik in het St Charles Medical Center in Redmond heb rondgelopen, niet meer dan vriendelijke plichtplegingen kunnen uitwisselen. Ik ben nauwelijks bij het gedrag gekomen. Dat was alleen gelukt als ik mijn rol als vakantieganger had opgeven en als patiënt was binnengekomen. Ik ben een adviseur die niet makkelijk het vak loslaat. Maar……ik prees me toch gelukkig dat ik als vakantieganger het ziekenhuis kon verlaten.