Stille revolutie?

Datum: 27-10-2012

Stille revolutie?

In de PSY van oktober las ik dat verpleegkundig specialisten in de geestelijke gezondheidszorg sinds 2012 psychofarmaca mogen voorschrijven. Het is een experiment van vijf jaar. Dit bericht was mij tot nu toe ontgaan. En dat vind ik vreemd. Ik vind het namelijk een revolutionaire verandering. Zo’n verandering, waarvan je zou verwachten dat er heel veel commotie over ontstaat. En ook van commotie over dit experiment heb ik niets gemerkt.

Waarom vind ik het zo’n revolutionair bericht? Het voorschrijven van medicatie is sinds jaar en dag voorbehouden aan artsen. Het is een belangrijke functie van deze beroepsgroep en legitimeert voor een deel hun bijzondere positie en misschien zelfs de hoogte van hun salaris. Dat er nu geëxperimenteerd wordt met het voorschrijven van medicijnen door een andere beroepsgroep, zal een verschuiving in de verhoudingen tussen de beroepsgroepen in de zorg tot gevolg hebben.

De uitkomsten van het experiment zullen consequenties hebben voor de onderlinge verhoudingen tussen artsen en verpleegkundigen. Als het verpleegkundig specialisten niet lukt om de juiste medicatie voor te schrijven, dan is dat een bevestiging van de speciale functie, die artsen hebben en zal dat hun positie verstevigen. Als het experiment wel lukt is een handeling, die nu voorbehouden is aan artsen, niet zo bijzonder als wij dachten. Dan blijkt dat ook anderen met de juiste opleiding prima medicijnen kunnen voorschrijven. Ook dat zal gevolgen hebben voor de positie van artsen.

Meestal zijn beroepsgroepen gevoelig voor veranderingen, die hun positie kunnen aantasten. Waarom er geen grote commotie is ontstaan, althans voor mij niet merkbaar, weet ik niet. Een stille revolutie in zorg?