Toekomstperspectief voor de zorg, een somber scenario?
Datum: 24-11-2015
Toekomstperspectief voor de zorg, een somber scenario?
2074, het is alweer twee jaar geleden dat ik mijn honderdste verjaardag vierde. Ik ben onderweg naar het ziekenhuis. Periodieke integrale controle. Mijn autonome voertuig brengt mij naar een van de tien landelijke ziekenhuizen waarvan het zelf heeft gevonden dat daar de wachtrij het kortst is. Wachten is voor mij nog steeds een synoniem voor de zorg, al decennia lang weet ik niet beter. Ik onderga het maar weer, de DiagnostiRobot toont dit keer iets meer empathie, leuke upgrade.
Onderweg terug kiest mijn voertuig ervoor om via de binnenstad te rijden, 24 uur in beweging. Tussen de snelle lichtmetalen prefab-bouw staren leegstaande stenen panden mij met tandeloze ramen aan; vroeger zaten daar ook apotheken in, maar het vak waarvoor ik ooit zelf ook werd opgeleid is nu uitgestorven.
Ik weet dat mijn medische gegevens mij inhalen richting huisarts en zorgverzekeraar. De huisarts…, als ik het tref word ik tegenwoordig nog te woord gestaan door de huisarts in eigen persoon, de programmatuur van het interactieve huisartsenscherm vind ik vaak niet sympathiek.
Er komt een update binnen van mijn medische dossier, ik ben nog onderweg dus ik schuif hem naar heads-up display op de voorruit. Toch weer een paar infarctjes, laat ik volgende week wel naar kijken. Verder kennelijk alles in orde, mijn kunsthart en die ene kunstlong kunnen nog wel even mee. Ik overweeg om toch eens wat snellere zenuwbanen te laten implanteren, maar ja functionele lichaamsupgrades buiten ICD16 moet je natuurlijk zelf betalen.
Ah, ik ben thuis. Ik trek mijn exoskelet aan en stap uit. Noem me raar, maar ik heb toch nog steeds iets met zelf lopen. Mijn geliefde ziet me aankomen, ik loop op haar af en geef haar een kus. Achter haar staat onze verpleeghulp, een jonge meid, nog geen 70. Ze is van oorsprong Syrische. Ik zou niet weten hoe onze zorg (…en ICT, en bouw) eruit had gezien zonder al die extra menskracht van geïmmigreerde Syriërs zo’n zestig jaar geleden.
Dit is een van mijn toekomstprojecties van de zorg. Wordt de zorg echt zo somber en onpersoonlijk? Reageer maar op de punten waar u denkt dat ik er helemaal naast zit!