Digitale zorg heeft baat bij vertrouwde werkwijzen

Datum: 04-09-2013

Digitale zorg heeft baat bij vertrouwde werkwijzen

Op de website van de digitale zorggids staat een mooie blog van Daan Dohmen. Daan laat aan de hand van een praktisch voorbeeld zien, hoeveel profijt we kunnen hebben van het meten op afstand. De blog gaat over meneer Blom, die last van zijn hart heeft. Door thuis zijn bloeddruk en gewicht te meten, waarbij de waarden digitaal naar het ziekenhuis of zorgcentrum worden doorgestuurd, hoeft hij niet zo vaak de gang naar het ziekenhuis te maken. De cardioloog bepaalt de bandbreedte van de waarden die de metingen mogen aannemen. Als een meting buiten de bandbreedte valt, neemt de verpleegkundige of arts contact op.

Het toeval wil, dat een vriendin mij een paar weken geleden over haar ervaringen met deze digitale zorg vertelde. Haar vader heeft last van hartfalen, is op leeftijd en is enigszins verward. Vanuit het ziekenhuis is het initiatief genomen om dagelijks digitaal te meten. Het had enige voeten in de aarde om ‘de boel’ (weegschaal en bloeddrukmeter) digitaal aangesloten te krijgen. Maar toen de apparatuur eenmaal werkte, was het een kwestie van dagelijks meten. Ook dat lijkt makkelijker gezegd dan gedaan. De vader in kwestie vergeet met regelmaat te meten en zijn dochter controleert dagelijks of hij op de weegschaal heeft gestaan en zijn bloeddruk heeft gemeten. Dat kan ze thuis doen, via haar televisie. Met een belletje attendeert zij haar vader op de weegschaal, als hij daar nog niet op heeft gestaan.

Dit voorbeeld van vader en dochter laat zien, dat digitale zorg ook op maat moet worden toegepast. De digitale zorg werkt alleen, als het in de situatie van de patiënt past. Dat vergt van zorgprofessionals dat zij die situatie onderzoeken en ‘een systeem’ creëren, dat op de patiënt is toegesneden. In dit voorbeeld is het de vraag of er een dochter of iemand anders is, die dagelijks de vader op het meten wil en kan attenderen? Als dat niet het geval is, zal de hartfalenverpleegkundige de check moeten doen en het telefoontje moeten plegen.

Het plegen van een telefoontje is een vertrouwde werkwijze. Het doet me denken aan mijn oma die met haar buurvrouw de afspraak had, om elkaar dagelijks voor het ontbijt te bellen. De ene dag belde de buurvrouw, de volgende dag mijn oma. Als er niet werd opgenomen, wisten ze dat er iets aan de hand was en kon het ‘waarschuwingssysteem’ (de familie attenderen) in werking worden gezet. Heel praktisch, heel eenvoudig. Deze vertrouwde werkwijze van ‘zorg hebben voor elkaar’ heeft jarenlang goed dienst gedaan.

Met de mogelijkheden van de digitale wereld moeten we op zoek naar nieuwe werkwijzen of de werkwijzen aanpassen. Een combinatie van oud (bellen, betrokkenheid van de familie) en nieuw (digitaal meten en feedback vanuit de zorg) lijkt de meeste kans van slagen te hebben. Dan komen we uit op de ‘blended aanpak’, waarover ik in een eerdere blog heb geschreven.